வழியும் வெறுமைகள்

சுடுமணற்பாலையில்
வானம் பார்த்து படுத்திருக்கிறேன்
சீரான புற்பரப்பை விடவும்
பூக்கள் நிறைந்த வனங்களை விடவும்
நிரந்தரமானவை பாலைகள்
விரல் வழி வெம்மை உணர்ந்தபடி
கரிப்பேறிய கோடுகளோடு பயணிக்கிறேன்
தோல் வெடித்து
கசியத்துவங்கிய ரத்தத்தின் நெடி
வெளியெங்கும் பரவிக்கொண்டிருக்கிறது
திசைகளற்ற மணற்பரப்பில்
திசைத்திருப்ப ஒன்றுமில்லை.
நிகழவே இயலாத ஏதோ ஒன்றுக்காய்
நொடிகளை நிறுத்தி காத்திருக்கிறேன்
மேடுகள் அழிந்து மேடுகள் உருவானபடி இருக்க
நீ வரவேயில்லை
இதயங்களின் கதகதப்பில் அடைகாக்கபடும்
என் கவிதைகளின் முதல் வாசகனுக்கு
என்னை எப்போதும் புரியபோவதில்லை